25 marca w Kościele katolickim przypadała uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Jednocześnie obchodziliśmy wtedy w Polsce Dzień Świętości Życia. Była to doskonała okazja do tego, aby przystąpić (po raz pierwszy lub kolejny) do dzieła Duchowej Adopcji. To bardzo ważny, często niedoceniany element walki o ochronę życia nienarodzonych dzieci.
„Tak Bogu ufaj, jakby całe powodzenie spraw zależało tylko od Boga, a nie od ciebie; tak jednak dokładaj wszystkich starań, jakbyś ty sam miał to wszystko zdziałać, a Bóg nic zgoła”. Te słowa św. Ignacego Loyoli dobrze oddają cel Duchowej Adopcji. W środowiskach obrońców życia często skupiamy się na skutecznym działaniu w celu polepszenia ochrony życia. To słuszne podejście, ponieważ w obliczu wojny cywilizacyjnej nie można siedzieć z założonymi rękami. Trzeba działać, bo wróg nie śpi, a cywilizacja śmierci zatacza coraz szersze kręgi.
Osoby wierzące mają jednak duchową oręż w postaci modlitwy, która nie tylko nie wyklucza działania, ale wręcz je zakłada. Owocami modlitwy należy się bowiem dzielić i wcielać je w życie. Dlatego warto powierzać Bogu tę ważną kwestię, którą jest ochrona życia.
Jak przystąpić do Duchowej Adopcji?
Duchowa Adopcja to modlitwa w intencji nienarodzonego dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz krótkiej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Do tego można dołączyć również inne modlitwy, a także dowolnie wybrane dobre postanowienia i wyrzeczenia.
Duchową Adopcję można przyjąć publicznie lub indywidualnie. W pierwszym przypadku ma to miejsce w kościele podczas uroczystej Mszy Świętej. Najczęściej są one odprawiane w następujących dniach: 1 stycznia – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki, 2 lutego – Święto Ofiarowania Pańskiego, 25 marca – Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 15 sierpnia – Uroczystość Wniebowzięcia NMP, 8 września – Święto Narodzenia NMP, 28 grudnia – Święto Młodzianków Męczenników oraz inne ważne święta kościelne. Dobrą okazją do publicznego podjęcia się Duchowej Adopcji są również rekolekcje i pielgrzymki.
Przyrzeczenie można złożyć również prywatnie, najlepiej przed krzyżem lub obrazem. Należy wówczas odczytać specjalną formułę i od tego momentu przez kolejnych dziewięć miesięcy odmawiać jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców. Dla zapamiętania dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i zakończenia modlitwy.
Historia Duchowej Adopcji
Początki Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego wiążą się z objawieniami Matki Bożej w Fatimie. Dzieło stanowi odpowiedź na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce. Nieznany autor z Ruchu Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej działającej na zachodzie Europy i w Stanach Zjednoczonych ideę modlitwy w intencji życia dziecka zagrożonego aborcją wyraził w modlitwie „Panie Jezu…„. Ulotkę z tą modlitwą znalazł w kruchcie katolickiej katedry w Londynie dr Paweł Milcarek, wykładowca filozofii chrześcijańskiej na UKSW w Warszawie. Tekst modlitwy wraz z osobistym komentarzem, krótkimi zasadami ideowymi nowej inicjatywy oraz swoje zobowiązanie do jej podjęcia opublikował w 1987 r. w styczniowym numerze „Rycerza Niepokalanej”.
W marcu 1987 r. za zgodą Kurii Metropolitalnej Warszawskiej wydano folder z modlitwą i opracowano podstawowe druki dotyczące Duchowej Adopcji. W tym czasie krzewienie Duchowej Adopcji jako swoje szczególne powołanie odkryli: o. Stanisław Jarosz OSPPE, Wiesława Kowalska i o. Krzysztof Kowalski OSPPE. Początki były trudne. Bardzo mała grupka ludzi angażowała się w Duchową Adopcję, ale przez wytrwałość i zaangażowanie idea zataczała coraz szersze kręgi. Niewątpliwie było to dzieło Boże – bez pieniędzy, reklamy, zupełnie oddolnie, z kościoła Ducha Świętego idea Duchowej Adopcji zaczęła promieniować na całą Polskę.
Szczególnie intensywny rozwój dzieła nastąpił po roku 1994, w którym modlitwa otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego Jana Pawła II, zawarte w liście skierowanym na ręce przeora Jasnej Góry o. Szczepana Kośnika. W tym samym roku wydana została książka-instrukcja pt. „Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego”, opracowana przez obrońców życia z Warszawy i Gdańska pod kierunkiem paulina o. Sebastiana Mateckiego. Od tej pory, niesiona z ust do ust, Duchowa Adopcja zaczęła wnikać w liczne środowiska i duszpasterstwa w całej Polsce.
Osobiście przystępuję do Duchowej Adopcji co roku 25 marca od wielu lat. Jest to bardzo bliskie mi dzieło, które wciąż uczy mnie wytrwałości w modlitwie. Choć nie jest mi dane dowiedzieć się, jaki los spotkał „adoptowane” przeze mnie dzieci, staram się podejść do tematu ze spokojem i ufnością. Widzę, jak wiele owoców sam doświadczyłem dzięki Duchowej Adopcji. Często w pośpiechu dnia codziennego pamięć o zobowiązaniu modlitewnym staje się okazją do spotkania z Bogiem i powierzenia Mu bliskiej mi sprawy. Dodaje mi to również siły do pracy, bez której nie dałbym sobie rady. Dzięki Bogu za dzieło Duchowej Adopcji!
