Barbara Sowa, znana jako “Basia”, była najstarszą uczestniczką Powstania Warszawskiego. Zmarła w czwartek rano w wieku 106 lat, a informację o jej śmierci przekazała ogólnopolska kampania BohaterON za zgodą rodziny. Wywodziła się z rodziny o silnych tradycjach patriotycznych – jej ojciec, Paweł Gettel, był działaczem politycznym, a matka pracowała w Narodowym Banku Polskim. Barbara studiowała w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, lecz wybuch II wojny światowej we wrześniu 1939 roku przerwał jej studia.
Barbara Sowa “Basia”: Najstarsza Uczestniczka Powstania Warszawskiego
25 stycznia 1940 roku, wprowadzona przez swoją siostrę Zofię Gettel, Barbara wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej, późniejszej Armii Krajowej. Została przydzielona do Sanitariatu IV Obwodu “Grzymała” w Warszawskim Okręgu AK, gdzie jej przełożonym był kpt. lek. Jan Zaborowski, ps. “Andrzejewski”. Podczas okupacji uczestniczyła w konspiracyjnych kursach pielęgniarskich i odbywała praktyki szpitalne w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Dodatkowo pełniła rolę łączniczki i kolporterki, wykazując się odwagą i determinacją.
Podczas Powstania Warszawskiego Barbara prowadziła lazaret w piwnicach przy ul. Barskiej 5, opiekując się ciężko rannymi powstańcami. Od 2 sierpnia działała w Reducie Kaliskiej, organizując tymczasowy szpital w budynku Polskiego Monopolu Tytoniowego przy ul. Kaliskiej 1, pod kierunkiem dr Janiny Bachańskiej-Kuźniecow i dr Anatola Kuźniecowa. W obliczu nieustającego ostrzału ewakuowała rannych do prywatnych mieszkań przy ul. Jotejki, zajmując się także transportem opatrunków i leków.
Po upadku dzielnicy Barbara została skierowana do obozu tymczasowego na “Zieleniaku”, a potem do Pruszkowa. Udało jej się zbiec do Milanówka, gdzie starała się nawiązać kontakt z macierzystym szpitalem. Dotarła do Łuszczewa, gdzie organizowano nowy szpital polowy i wspólnie z innymi utworzyła zespół opiekujący się rannymi żołnierzami Grupy Kampinos. Służbę medyczną zakończyła dopiero w sierpniu 1945 roku, kiedy poznała Bernarda Sowę, z którym później się ożeniła.
Po wojnie Barbara zamieszkała we Wrocławiu i pracowała w Pafawagu, a od 1953 roku w zakładach energetycznych. W uznaniu jej zasług została odznaczona wieloma medalami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymała również Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy, Odznakę Weterana Walk o Niepodległość oraz Odznakę Pamiątkową Akcji “Burza”. Barbara Sowa pozostanie w pamięci jako osoba niezwykle odważna i oddana ojczyźnie, której życie świadczyło o niezłomności i walce o wolność.
OGLĄDAJ TAKŻE:
CZYTAJ TAKŻE:
